سالهای بی بهار

بهاری خرم است ای گل کجاییکه بینی بلبلان را ناله و سوز  سالهاست نوروز هر چه می‌کند با فرخندگی قدم به صحرای این مرز و بوم نهد باز به هزار علت از افق اندوه می‌دمد و هر چه شوق و امید در دل ، باز دست بر هر سالهای بی بهار...

بعد از ناهار و شستن ظرفا ، رفتم تخت بالایی دراز کشیدم و ملافه کشیدم رو صورت ام که مگس اذیت ام نکنه . رفیق ام اصفهانی بود اومد گفت حمید پایه یی یخده این بغلیا را سر کارشون بذاریم؟  گفتم چطور؟ گفت فقط ه سالهای بی بهار...

بارها و بارها سرم رو گذاشتم روی ساعدم و بی اون که ملتفت بشم بطری از دست ام افتاده و . . .

 

یادمه یه بار با نور شدید چراغ قوه ی پاسبان شب به خودم اومدم و تا خواستم بجنبم باطوم لعنتی رو کوبید وسط پیشونی‌م و . .

با صدای افتادن سکه بیدار شدم

به زحمت چشمام به نور روز عادت کرد

رهگذرا روی لش ام پول مینداختن

سالهای بی بهار...

خواهم اندر پایش افتادن چو گوی

ور به چوگانم زند هیچش مگوی

بر سر عشاق طوفان گو ببار

در ره مشتاق پیکان گو بروی

گر به داغت می‌کند فرمان ببر

ور به دردت می‌کشد درمان مجوی

ناودان چشم رنجوران عشق

گر فرو ریزند خون آید به جوی

شاد باش ای مجلس روحانیان

تا که خورد این می که من مستم به بوی

هر که سودانامه سعدی نوشت

دفتر پرهیزگاری گو بشوی

وان که نشنیده‌ست روزی بوی عشق

گو به شیراز آی و خاک ما ببوی

سالهای بی بهار...